Dzień dobry,

mam na imię Łukasz i mieszkam w Anglii już 10 lat. Pomyślałem, że skoro obraz wart jest tysiąc słów, chciałbym zamieszczać zdjęcia obrazujące ten Zachód, do którego Polacy tak tęsknią. 

A zatem, zapraszam.

Odc. XII

Dzisiaj podbijam temat obniżania kosztów pracy z poprzedniej notki, ponieważ łączy się on z tym, o czym na okrągło mówi Coryllus.

Właścicieli kopalń, w celu maksymalizacji marż z inwestycji, zakładali kartele kontrolując dystrybucję (ilość sprzedawanego węgla i jego cenę). W przypadku terenów nad rzekami Tyną i Wear, te kartele przybrały nieformalnie nazwy „Wielkiego sojuszu” (1726) oraz „Ograniczenia podaży” (1771), by później przekształcić się oficjalnie w „Stowarzyszenie Właścicieli Kopalń w Durham i Northumberland”.  Każdej kopalni w takim kartelu został narzucony limit wydobycia, więc jedyną możliwością maksymalizacji zysków było dalsze obniżanie kosztów pracy.

Płaca górnika była uzależniona od ilości wypełnionych wózków, a nie od właściwej wagi urobku. Właściciel kopalni zaniżał stawki, celowo popełniał błędy w liczeniu wózków wyciąganych na powierzchnie, nakładał grzywny za łamanie przepisów i oszukiwanie górników przy wypełnianiu wózków. Jeśli inspektor liczący urobek uznawał, że wózek wyciągnięty na powierzchnie był celowo źle (niedokładnie) wypełniony węglem, górnik nie dostawał nic za taki wózek. Górnicy nie mieli możliwości arbitrażu czy zgłoszenia nieuczciwego właściciela do sądu, niektórzy zaczęli więc opłacać inspektorów, by przymykali oko. Niemniej, normą było, iż inspektorzy, będąc dobrze opłacani przez właścicieli, oszukiwali górników, odrzucając jako niepełnowartościowy, w skrajnych przypadkach nawet do 85% urobku wyciąganego na powierzchnie. Naturalnie węgiel należał tak, czy siak, do właściciela kopalni, który te „niepełnowartościowe” wózki węgla sprzedawał.

Nowopowstały w XVIII w. przemysł angielski potrzebował węgla, więc siłą rzeczy popyt na robotników/górników wzrastał. Właściciele kopalń , by zapewnić sobie wystarczającą ilość rąk do pracy, zaczęli jeździć w październiku (po zbiorach, a przed zimą)po karczmach i zachęcać do podpisania rocznej umowy o pracę (the bond) zapewniając zakwaterowanie dla całej rodziny i pracę dla siebie. Niepiśmienni biedacy, którzy nigdy w życiu nie byli pod ziemią i nie mieli pojęcia o tym, że podpisują na siebie i swoich bliskich cyrograf. Byli mamieni zaliczką, a jeśli i to nie pomagało, to właściciel kopalni rozpijał na swój koszt całe towarzystwo i nakłaniał pijanych do złożenia podpisu. Po podpisaniu takiego dokumentu, człowiek stawał się de facto niewolnikiem właściciela kopalni, który sam ustalał zasady płatności za wykonaną pracę i wysokość wypłat. Jeśli natomiast zakontraktowany górnik buntował się (lub uciekał), to był ścigany, stawiany przed sądem i skazywany na więzienie, jako, że nie wywiązywał się z umowy, którą podpisał.

W nowopowstających wioskach górniczych nie było niczego, co pomagało by podnosić jakość warunków bytowych – ani klubów pracowniczych, ani samopomocy górniczej, żadnych kaplic czy kościołów , ubezpieczalni, banków, szkół. Natomiast zawsze był wyszynk. W przypadku chorób, kalectwa, starości czy pochówku - wszyscy liczyli na pomoc z parafii.

Kolejnym pomysłem na maksymalizację zysków z kopalni były sklepy zakładowe, gdzie kasjer potrącał wartość zakupów z pensji górnika. Naturalnie ceny były tam wielokrotnie wyższe, niż w zwykłym sklepie. Efektem było większe zadłużanie się tych górników, którzy nie potrafili się gospodarować pieniędzmi, u właściciela kopalni. Było to co prawda w świetle ówczesnego prawa nielegalne, ale nikt tego nie przestrzegał.

W pewnym momencie właściciele uznawali, że nie da się już bardziej obniżać kosztów i że o wiele łatwiej jest po prostu wydzierżawić kopalnie, by pozbyć się ww. „problemów”.

Oczywiście nagle okazało się, że da się jednak obniżyć koszty pracy – przecież po tych wioskach kręci się tyle dzieci…

	deszcznocity
	27 września 2017 13:06