Wpadła mi w ręce książka niezwykła z wielu, wielu względów. Po pierwsze, napisana przez ledwie piśmiennego kumbryjskiego pasterza-hodowcę owiec, który "skończył" Oksford. Po drugie, napisana z dumą i szczerze. Po trzecie, dająca wiele wnikliwych obserwacji socjologicznych w stosunku do angielskiego społeczeństwa post-industrialnego. Zamierzam przytaczać tutaj fragmenty, tłumaczone przeze mnie z oryginału, dołączając własnoręczne fotografie z moich wypadów do Krainy Jezior. Zapraszam na część drugá z cyklu:

Co wie każdy ledwie piśmienny kumbryjski hodowca owiec, a czego nie usłyszysz w BBC.

Odcinek trzeci - Jak mawiają kumbryjscy pasterze - praca pracy nierówna

[...] Pierwsza zasada bycia pasterzem: świat nie kręci się wokół ciebie, tylko wokół stada i gospodarstwa. Druga zasada bycia pasterzem: Są dni, gdy musisz dać za wygraną. Trzecia zasada bycia pasterzem: Pierd%leniem ziemniaków nie okrasisz, więc stul dziub i do roboty. [...]

[...] Praca tu uczy pokory, wyzbywa cię postawy zdobywcy; wybawia cię od złudnej pychy. Jestem tylko jednym z (mniejszym stażem i ilością owiec) pasterzy opasających swoją trzodę na wzgórzu, jestem tylko ogniwem w tym długim łańcuchu. [...]

[...] Dni, w ktorych wyprowadzam moje owce z powrotem na górę, to najpiękniejsze chwile w ciągu całego roku. Nic nie może się równać z poczuciem wolności i przestrzeni, gdy wspólnie z psami prowadzę stado na hale. Uciekam wtedy przed całym zgiełkiem, który pochłania mnie na codzień na dole. Te chwile nadają mojemu życiu sens, takiej przyziemnej celowości. [...]

[...] Siedzę na trzecim albo czwartym piętrze budynku tuż przy  Oxford Street w Londynie. By zdążyć na pociąg musiałem wyjść z domu o 5.30 rano, nie wrócę przed dziesiątą wieczorem. Moja grzęda w pracy ma metr na metr, półki powyżej komputera zawalone są różnymi gazetami i magazynami aż pod sam sufit. Najbliższe okno jest około 6 metrów ode mnie, ale to i tak nie ma żadnego znaczenia, bo widok wychodzi na sąsiedni biurowiec. Za jedyny element zieleni robi karłowate drzewko na skwerze przed biurem. [...]

[...] W Londynie ani nie miałem żadnych znajomych, ani nie miałem ochoty tam zostawać. Nie tak  wyobrażałem sobie moje życie, ale aktualnie nie miałem innego wyjścia. Ta lekcja uzmysłowiła mi jak ciężko żyje się innym ludziom i jak z tej perspektywy wyglądało życie, które wiodłem do tej pory. Po raz pierwszy pojąłem, dlaczego ludzie uciekają do miejsc takich jak Kraina Jezior. Zrozumiałem, że dla ludzi, którzy nie znają innego życia, parki narodowe są miejscem, dokąd mogą na chwilę uciec, by poczuć wiatr we włosach i promienie słońca na twarzy. [...]

	deszcznocity
	22 stycznia 2018 21:11